Innerlijke Waarheid

Er komt een moment, beste jij, waarop je diep vanbinnen voelt dat alle woorden, systemen, regels en verhalen die wij als mensen over God hebben gecreëerd, slechts pogingen zijn om het onuitspreekbare te vatten — als vingers die naar de maan wijzen, maar nooit de maan zelf zijn. En juist in die erkenning begint de ware reis. Niet langer gebonden aan het label van een religie, een stroming, een identiteit, maar bevrijd in het besef dat we allemaal vanuit dezelfde bron zijn voortgekomen en op ons eigen tempo, via onze eigen weg, weer terugkeren naar dat ene Licht waaruit alles ooit is voortgevloeid.

Want of je nu bidt in een kerk, mediteert in een tempel, danst in een soeficirkel, zingt in een synagoge, of stil bent onder de sterren — de essentie is steeds dezelfde. Elk gebed is een echo van dezelfde heimwee. Elk ritueel, hoe verschillend ook in vorm, is een herinnering aan onze ware natuur. Elke godsdienst, elk pad, draagt in zich een sleutel tot de mystieke deur van innerlijke waarheid, maar geen enkele deur bezit het alleenrecht op wat zich daarachter bevindt.

De ware dwaling is niet dat mensen verschillende paden volgen — de dwaling ontstaat pas wanneer wij elkaar veroordelen om het pad dat we bewandelen. Wanneer we geloven dat onze waarheid dé waarheid is, en dat de ander verdwaald is omdat hij een andere naam voor God gebruikt, of haar stilte anders ervaart. Dat is wanneer we vergeten dat liefde, compassie, wijsheid en eenvoud universeel zijn. Dat is wanneer we oorlog voeren, redetwisten, elkaar willen overtuigen van ‘ons gelijk’ — terwijl waarheid geen bezit is dat je kunt claimen. Waarheid is een staat van zijn, geen discussie.

En zie je dan niet, dat wij allemaal, werkelijk allemaal, in de kern hetzelfde doen? Op zoek gaan. Vragen stellen. Terugkeren. God ontmoeten. Niet buiten ons, maar binnenin. Niet als een aparte macht daarboven, maar als een stille glans diep vanbinnen, die wacht om herinnerd te worden. We zijn geen afgescheiden wezens die smeken om verbinding — we zijn de verbinding zelf. We zijn niet op zoek naar God als iets buiten ons — we zijn een manifestatie van dat goddelijke, in beweging, in vorm, in menselijke ervaring.

Wie dit diep begrijpt, stopt met het strijden. Die stopt met het willen overtuigen, stopt met het wijzen naar verschillen, en ziet plots hoe alles één weefsel is. Hoe hindoe, jood, boeddhist, christen, moslim, spiritueel zoeker, wetenschapper of stille twijfelaar — hoe we allen slechts verschillende klanken zijn in hetzelfde lied. Wie deze eenheid ziet, lacht niet spottend, maar glimlacht zacht, omdat hij weet: de vormen veranderen, maar het hart klopt in ieder mens precies hetzelfde.

Het Koninkrijk Gods, zoals Jezus het noemde, is binnenin ons. De dharma, zoals Boeddha het noemde, is een innerlijke wetmatigheid. De tauhid, de eenheid van God in de islam, is geen abstracte theorie, maar een diepe mystieke ervaring van eenheid in alles. De Kabbalah spreekt van het terugbrengen van het verspreide licht naar zijn oorsprong. En zelfs het woord ‘gnosis’ uit de vroeg-christelijke mystiek verwijst niet naar dogma, maar naar innerlijke kennis. Kennis die leeft, ademt, zich ontvouwt.

Wat als we die kennis allemaal bezaten? Wat als we haar opnieuw zouden herinneren, ieder op onze eigen manier? Dan zou er geen behoefte meer zijn aan gelijk of ongelijk. Dan zouden we weten dat de ander ook ik ben, en dat ieder woord dat we spreken tegen een ander, ook naar onszelf weerkaatst. Dan verdwijnt het conflict, niet omdat we het negeren, maar omdat we zien dat er geen vijand is, enkel vergeten broeders en zusters op hun eigen pad naar huis.

En dat huis — dat is geen plaats. Het is geen religie. Het is een staat van herinnering. Een thuiskomen in jezelf. Een omhelzing met wie je werkelijk bent: een druppel die weet dat hij de oceaan is. God is niet buiten ons, God is wat wij zijn wanneer we alles afleggen wat we niet zijn.

Dus laat liefde jouw religie zijn. Laat stilte je tempel zijn. Laat compassie je gebed zijn. En laat eenheid je richting zijn. Want aan het eind van alle paden is er geen strijd meer. Alleen thuiskomst.