Laat me je respectvol herinneren dat leven en dood van het hoogste belang zijn. De tijd verstrijkt snel, en kansen gaan verloren. Iedereen van ons zou moeten streven naar ontwaken. Ontwaken. Let op. Verspil je leven niet. De mensheid is diep afgedaald in het materiële rijk en heeft zijn wortels geplant in de mentale en fysieke lagen van ons wezen. Zoals Carl Jung zei: "Om de hemel aan te raken, moeten de wortels in de hel reiken." Uit de oven van Babylon komt transformatie, transfiguratie en nieuw menselijk potentieel. De oosterse tradities zeggen dat de lotus van ontwaken groeit uit de modder van samsara; uit lijden.
Het christendom beschrijft "de val" in de tuin van Eden. In esoterische termen is dit de creatie van een gevoel van individueel zelf of persoonlijke wil die gescheiden is van Gods wil. Samen met dit gescheiden zelf komt het ontstaan van een externe wereld van gedachten; de wereld van vorm die schijnt gescheiden te zijn van dit beperkte zelf. Het karakter of het ego is gemaakt van patronen van verlangen of het willen hebben van dingen in die externe, door gedachten geprojecteerde wereld. De externe dingen waar we naar verlangen zijn de vruchten van de boom van kennis van goed en kwaad, of de boom van dualiteit. Je zou kunnen zeggen dat de oorspronkelijke zonde de verlangens zijn van egoïsche of dualistische bewustzijn. Dit is maya, de situatie waarin de mensheid zich nu bevindt. Het najagen van de externe vruchten betekent het missen van het doel, het missen van het nu. Historisch gezien zijn er af en toe zeldzame ontwakingen geweest, zeldzame bloeiingen van menselijk bewustzijn; de heiligen, de yogi’s, wijzen en wijsheidsdragers. Maar de mensheid heeft nu een unieke kans om deze reis als collectief te maken, in massa; om gedeelde nieuwe realiteiten te verbeelden en mee te creëren terwijl we de hogere werelden herontdekken en ontwaken uit de collectieve droom van het beperkte zelf.
De meeste mensen leven momenteel bijna volledig geïdentificeerd met de grove fysieke en mentale lagen van hun wezen, zonder zich ervan bewust te zijn dat de hogere niveaus bestaan. De meeste mensen weten niet of vermoeden niet dat er spirituele capaciteiten sluimeren binnen de zelfstructuur, wachtend om geactiveerd te worden. Door deze capaciteiten te realiseren, verbinden we ons met subtielere en subtielere niveaus van bestaan, terwijl we tegelijkertijd de zelfstructuur doorlatend maken voor onze ware natuur; disidentificeren van alle niveaus van de geest of maya. Als we de spirituele tradities onderzoeken die door de geschiedenis heen hebben bestaan, ontdekken we dat de grote wijzen, mystici en zieners een continuüm van bestaan beschrijven. De oude Vedische leringen beschreven vijf kosha’s of schillen van de ziel, die zich uitstrekken van het grove fysieke en mentale rijk, het geconditioneerde wereld waarin de meeste mensen vandaag de dag leven, tot de subtiele rijken die de energetische, astrale en hogere geestelijke rijken omvatten, de archetypische sjablonen van bestaan. En tenslotte naar het causale rijk waar geen gedachte of sensatie is. Het realiseren van de primaire bewustzijn, het ontwaken van godsbewustzijn binnen de ziel, verdwijnt de illusie van al deze rijken – alle lagen van maya. De oude tradities bevatten talloze conceptuele en taalkundige kaders die naar dit continuüm wijzen, van grof naar subtiel naar causaal. Of het nu het chakrasysteem is of het koshasysteem van de Vedische tradities of de dantiens van het taoïsme, alle niveaus binnen het veld van verandering zijn maya; de spiraal die onze ware natuur verduistert, maar tegelijkertijd de uitdrukking van het leven zelf is. Het is door de spiraal van het leven dat we het menselijk leven ervaren. Wanneer alle niveaus van maya gerealiseerd worden als leeg van zelf, wat mogelijk is, is een onpeilbare non-dualiteit of mystieke vereniging die alle taal te boven gaat, die alle andere niveaus omvat, maar ook er bovenuit stijgt.
Henry David Thoreau zei beroemd dat de meeste mensen een leven van stille wanhoop leiden. Ze gaan naar hun graven met hun lied nog steeds in hen. Hun wanhoop komt voort uit een eindeloos zoeken buiten zichzelf. Het streven naar 'dingen'; geld, macht, relaties, goedkeuring van anderen. De wortel van lijden ligt in iemands mentale hechting aan dingen, niet in de dingen zelf. Het maakt niet uit wat je hebt, wat belangrijk is, is je hechting aan wat je hebt. We vormen hechtingen op het sensorische niveau door neuroplasticiteit. Waar aandacht wordt geplaatst, vuurt neuronen af en worden ze met elkaar verbonden, waardoor een programma in de geest wordt gecreëerd; een tendens naar patronen, wat de geest zelf is. Wanneer we een onbewuste tendens of levenspatroon hebben, zijn we niet werkelijk verslaafd aan de dingen zelf. We zijn niet verslaafd aan drugs, alcohol, seks, voedsel of media, maar aan de sensaties die ze in ons teweegbrengen. We worden vrij door het somatische veld direct te observeren; het veld van veranderende verschijnselen op het wortelniveau van bewustzijn. We blijven gelijkmoedig zonder te reageren of een sensatie als goed of slecht te oordelen. Om vrij te worden leren we hoe deze hechtingen worden gevormd door bewustzijn te brengen naar de subtiele innerlijke wereld. We beginnen mentale en sensorische verschijnselen te observeren als een veld van verandering, in plaats van gehecht te raken aan de gedachten en sensaties die identificatie en de eigenlijke creatie van de wereld van vorm teweegbrengen. Dit veld van verandering wordt ook wel "prana" of "innerlijke energie" genoemd; het gevoel van innerlijke levendigheid. De verschuiving naar een nieuwe Aarde is een verschuiving uit materialisme. Wat we nu getuigen is een loslaten van de oude paradigma’s, en de pathologische egoïsche agenda om eindeloos meer te verwerven. Wat je nu om je heen ziet, lijkt misschien duisternis. Het lijkt misschien waanzin. In werkelijkheid is dit hoe ontwaken eruitziet op planeet Aarde. Je getuigt van het afbreken van de oude patronen. Veel mensen zijn gedesillusioneerd door de huidige politieke, sociale, economische en religieuze systemen. Ze vertrouwen de egoïsche agenda’s van de media-industrieën en de zogenaamde spirituele systemen niet meer. Ze vertrouwen de medische establishment of de overheid niet meer. Mensen zijn gedesillusioneerd. Dit ontmaskeren van illusie is een noodzakelijke stap om de waarheid te zien; een confrontatie met de spirituele ziekte die inherent is aan deze tijd waarin we leven, en om uit egoïsch bewustzijn te komen. Met egoïsch bewustzijn bedoel ik de patronen van verlangen en afkeer die onbewust werken; de collectieve samskara’s of geconditioneerde patronen die de voorwaarden van maya creëren – de identificatie met onze karakters, of met sociale groepen, of met alles waar we ons door definiëren. Met de verschillende persona’s en archetypen die we uitspelen in dit leven. De zelfstructuur is een interface met de wereld; we willen deze interface niet vernietigen. Het pad gaat over het disidentificeren ervan, zodat ons gevoel van "ik" of het gevoel van bestaan niet gebonden is aan een beperkte vorm. Zodat we niet lijden wanneer de wereld van vorm verandert. Het menselijke pad is een reis van pre-egoïsch bestaan, dat de samengevoegde eenheid is die we ervaarden toen we een baby waren, met onze moeder, naar de creatie van een persoon. We groeien, we creëren een karakter. Dit is een noodzakelijk deel van onze evolutie. Om zelfbewustzijn te brengen; om een gevoel van zelf of "ik" te creëren. We bevinden ons in een adolescentenfase van onze ontwikkeling. We bevinden ons in een ego-geïdentificeerde fase. Maar de volgende stap na zelfbewustzijn is het realiseren van transpersoonlijke niveaus van zelf. Het realiseren van gedeelde niveaus van bewustzijn; verschillende niveaus van Logos of hogere geest. Je zou niveaus van ziel kunnen zeggen als je die taal verkiest. Onze sfeer van compassie breidt zich uit. Dit is een uitbreiding door liefde. Vanuit het perspectief van het oude patroon, het egoïsche bewustzijn, lijkt dit afbreken iets angstaanjagends. Er zal verwarring en pijn zijn als je vasthoudt aan de oude patronen. Degenen die ontwaken zullen eigenlijk als een bedreiging worden gezien. Ontwaken zal als een crisis worden gezien, omdat het het afbreken van het bekende is. Op dit moment zijn we als rupsen in de cocon die een metamorfose ondergaat. Er is een punt in de transformatie waar de rups noch een rups noch een vlinder is. Op dit punt, voor degene die de metamorfose ondergaat, het oude zelf, lijkt alles verloren. Maar het is slechts een onderdeel van het proces. Geloof is een overgave aan de evolutionaire impuls; een diep weten dat we naar de bron bewegen. De collectieve illusie, wat de oude spirituele leraren maya noemden, is verbonden met onze collectieve hechting aan oude patronen. Het is verbonden met menselijke hubris; het geloof dat we weten waar we heen gaan, wat we doen en wie we zijn. De Franse schilder Paul Gauguin is beroemd om een schilderij dat hij "Waar komen we vandaan, wat zijn we, en waar gaan we heen?" noemde. Deze drie vragen vereisen nederigheid. Om uit te vinden wat we zijn, om de waarheid te ontdekken, moeten we eerst erkennen dat we de waarheid niet hebben – we hebben het antwoord niet als we het antwoord willen vinden. Er moet een oprechte bereidheid zijn om te verkennen en naar onszelf te kijken. Zoals Dante’s pelgrim.
In de "Divina Commedia" begint Dante zijn reis in een donker bos, verdwaald, zich bewust van zijn verwarring. Deze symbolische reis is het begin van zelfbewustzijn, een proces van het besef verdwaald te zijn, voordat men de weg terug naar het ware zelf vindt.
In de oude Vedische tradities worden de dimensies van zijn en worden vertegenwoordigd door de kosmische krachten van Shiva en Shakti. Shakti, de archetypische vrouwelijke energie, belichaamt de neerwaartse stroom — de stroom van manifestatie die de geest in de materiële wereld brengt. Geïllustreerd door de neerwaarts wijzende driehoek, symboliseert Shakti de involutie van de geest naar de wereld van de vorm, de afdaling in de schepping.
Aan de andere kant vertegenwoordigt Shiva de opwaartse stroom, de stroom van bevrijding. De opwaarts wijzende driehoek die met Shiva wordt geassocieerd, richt onze aandacht op pure bewustzijn, transcendent en zonder enige kwaliteiten. Deze stroom wijst naar bevrijding, de terugkeer naar de bron, voorbij de vorm, naar het bewustzijn van het onveranderlijke, eeuwige wezen. Samen vertegenwoordigen Shiva en Shakti de dans van creatie en vernietiging, de wisselwerking tussen manifestatie en bevrijding, die de zoeker begeleidt op de reis van zelfrealisatie.
Evolutie voorbij de wereld van vorm of het transcendente. Zolang we opereren binnen de dualistische wereld, geïdentificeerd met de beperkte geest, vormen deze twee stromen het padloze pad. We werken binnen de stroom van manifestatie en de stroom van bevrijding, doen en niet-doen, bewoners van zowel de tijdgebonden als de tijdloze. Wanneer deze twee dimensies in een goddelijke eenheid worden gehuwd, gerealiseerd als één, is dat Samadhi. Wanneer ze in eenheid zijn, vertegenwoordigen ze de balans en coëxistentie van deze twee dimensies, zoals de Ster van David of het Anahata-symbool, dat het oude symbool is van het spirituele hart, het ongestreken geluid, de transcendente bron van de oermoeder aum die het universum in zijn bestaan danst. Het wordt gezegd dat je in Samadhi de hemelse muziek van het bestaan zult horen, "musica universalis", of de fluit van Krishna, of wat Pythagoras de "muziek van de sferen" noemde. Natuurlijk zijn dit allemaal metaforen voor iets dat ontwaakt in de diepten van je wezen, iets voorbij de beperkte geest en zintuigen.
Er zijn spirituele systemen die zich richten op het subtiele lichaam, met praktijken zoals het observeren van de ademhaling, sensaties, werken met chi of prana. Werken met technieken, praktijken en processen die geleerd kunnen worden met de geconditioneerde geest. Alles wat de beperkte geest direct gebruikt en in staat stelt om Samadhi te realiseren, maakt deel uit van de "via positiva". Dit noemen we het pad van Shakti. En er zijn spirituele systemen die zich richten op het transcenderen van de gemanifesteerde wereld, het pad van Shiva of de "via negativa".
We komen tot het besef wie we zijn voorbij naam en vorm door alles los te laten wat we niet zijn. De weg naar Samadhi is vele malen benoemd als meditatie, zelfonderzoek of gebed. De meeste mensen die deze dingen vandaag de dag beoefenen, oefenen een techniek, maar de oude vorm van meditatie die leidt tot Samadhi is in werkelijkheid geen activiteit. Het is niet iets dat je doet of oefent, maar het is in feite de ophouding van de meditator, de zoeker of de doener. Ware meditatie is een vereniging met wat IS, en het begint pas wanneer het ego faalt in zijn poging om te mediteren, en zijn eigen beperkingen erkent. Het ego, het JIJ dat je denkt te zijn, moet noodzakelijkerwijs falen in alle pogingen om te mediteren, zodat ware meditatie mogelijk wordt. Hoe dichter we bij de waarheid komen, hoe dichter we bij Samadhi komen, hoe minder doen er is, hoe minder techniek er is. De technieken zijn allemaal deel van het verleden. We laten het doen en de doener los. We laten het zoeken en de zoeker los, om te komen tot het onbewogen heden. Sommige leraren benadrukken technieken te veel, terwijl anderen ze te weinig waarderen. Het is belangrijk te begrijpen dat de techniek een opstap is. We willen de techniek niet opgeven, maar we klampen ons er niet aan vast. De beproefde manier om Samadhi te realiseren is door lange periodes van spirituele praktijk. Of je dat nu meditatie, zelfonderzoek of gebed noemt, er is een waarheid die je moet ontwaken.
De yogi en wijze Patanjali, die de yoga sutra's 2500 jaar geleden verzamelde, leerde dat de gehele inspanning van yoga gericht is op het stoppen van de draaikolk van de geest. Je zou kunnen zeggen dat het de ophouding van karma is; de ophouding van diepe onbewuste patronen die het leven bepalen. Deze geconditioneerde patronen werden de vritti's genoemd in het Sanskriet. Evenzo zei de Zenmeester Dogen dat meditatie het loslaten van geest en lichaam is. In het boeddhisme is het Nirvana of Nirodha; het is de ophouding van de fluctuaties van de beperkte egoïsche geest die de identificatie met een beperkt zelfbeeld teweegbrengen. In het christendom vinden we dezelfde eeuwige leer, maar uitgedrukt door een heel ander metaforen, met de taal die destijds gebruikelijk was. Samadhi realiseren in christelijke termen is het bereiken van het Koninkrijk van God door het vergeven van zonden, door Christus te realiseren. Het woord zonde in het Hebreeuws betekent letterlijk "missen van het doel"; het betekent het missen van het huidige moment; het zoeken van geluk in de objecten van de externe wereld in plaats van de bron van ware vervulling te realiseren. Tot het nu komen, tot het huidige moment, is leren de voorkeuren van de geconditioneerde geest los te laten. Het verbranden van tegenovergestelde staten door niet-reactief te blijven tegenover alles wat verschijnt binnen het veld van verandering. Mediteren is het verbranden van het geconditioneerde zelf, of je zou kunnen zeggen om energie vrij te maken van het geconditioneerde zelf. Deze waarheid wordt gevonden in het Evangelie van Thomas, dat zegt: "Als je brengt wat binnenin je is, zal wat je brengt je redden. Als je niet brengt wat binnenin je is, zal wat je niet brengt je vernietigen."
Een berg kan bereikbaar zijn via veel paden. Je kunt recht naar de top gaan, of soms is het beter een spiraalpad te nemen. Maar op de top is het uitzicht altijd hetzelfde, ongeacht welk pad je kiest. Mensen hebben duizenden meditatietechnieken gecreëerd door de eeuwen heen, om nog maar te zwijgen van ontelbare yogahoudingen, asana's, gespecialiseerde ademhaling of pranayama, en alle denkbare variëteiten van ritueel of praktijk. Als meditatie simpelweg een ophouden of stoppen is, als het simpelweg naar stilstand komen is, waarom hebben we dan zoveel technieken nodig om het te bereiken? Waarom kunnen we niet gewoon zitten en wachten totdat onze modder zich heeft gezet, zoals ze in Zen leren? De waarheid is dat we gewoon kunnen stoppen. We kunnen de activiteiten van ons karakter overgeven. Toch, zoals Einstein zei, "hoewel de realiteit slechts een illusie is, is het een volhardende." Het is deze volharding van de illusie die het noodzakelijk maakt voor de meeste mensen om het onbewuste te penetreren. Om wakker te blijven, moeten we de avatar zuiveren van zijn samskara's, van zijn karma of zijn programmering, zodat de onbewuste aspecten van het zelf niet langer het roer in handen hebben.
Wanneer ik zeg "zuiveren", bedoel ik niet dat de avatar op de een of andere manier slecht of negatief is. Ik bedoel simpelweg dat het mogelijk is om een gevoel van zelf los te koppelen van de avatar, en het loskoppelen van identificatieproces noemen we "zuivering" of "schoonmaken". Ik reinig mijn Zelf van mezelf. Onze sadhana is om alle aspecten van onszelf te verenigen, zodat we niet verdeeld zijn. We penetreren in het onbewuste door omstandigheden van geen ontsnapping voor het ego te creëren. Of dit nu via lange periodes van meditatie of zelfonderzoek is, via intensieve yoga, qi kung, gebed of ademwerk, of vasten of chanten, of door entheogenen in te nemen die ons openen naar de onbewuste diepten van de geest, we zullen natuurlijk aangetrokken worden tot verschillende praktijken, technieken en hulpmiddelen op verschillende momenten op ons pad.
Wat de praktijk of techniek ook is, de zuivering zal plaatsvinden zolang we aanwezigheid en gelijkmoedigheid cultiveren. Hier en nu zijn, evenals overgeven aan wat is. Dan blijven we de karmische knopen losmaken die identificatie met onze avatar creëren. We laten het oordelen van elke sensatie of gedachte als goed of slecht los, en gaan altijd dieper in het zintuiglijke veld. Altijd subtielere fenomenen waarnemend, zo bewust van wat opkomt dat er een fusie ontstaat met het meditatieobject. We worden de adem. We worden de yogahouding. We worden de mantra. We worden de avatar. In elk geval, fusie met het prana-veld in wat Savikalpa Samadhi wordt genoemd, of Samprajnada Samadhi, wat "Samadhi met een zaad" is; een zaad van patroon, een zaad van vorm, een zaad van geconditioneerde geestactiviteit, van karmische activiteit. Zolang er een zaad van gehechtheid is, van onbewuste geestactiviteit, van scheiding tussen de innerlijke en uiterlijke werelden, zal het uiteindelijke doel niet bereikt worden. Savikalpa Samadhi is een voorlopige Samadhi, ook wel "jhana" (Pali) of "dhyana" (Sanskriet) genoemd. Het is het verbranden van karma binnen de zelfstructuur; een energetische voorbereiding van het vat voor de ontwaking van iemands ware natuur, die gerealiseerd wordt door niet-doen; door het ophouden van geestactiviteit. Je geest is als een vijver, en je gedachten zijn als golven of rimpelingen op die vijver. Om een vijver stil te maken, wat kun je doen? Alles wat je doet zal meer golven veroorzaken. Je kunt het niet gladstrijken of stil maken. De vijver komt alleen tot stilstand wanneer je alle inspanning, al het streven, alle beweging hebt losgelaten. Het realiseren van de natuurlijke staat is niet iets dat je doet. Het is een erkenning van wat je bent, voorbij de beweging van de geest en zintuigen. Wie beweegt de geest? Erken "wie" kiest. Het is alleen de geest zelf die kiest. Het is alleen de geest zelf die beweegt. Het is alleen de geest zelf die de geest wil stillen.
Bij het horen van deze woorden zal de beperkte geest waarschijnlijk verward zijn, zich afvragend: "Wat moet ik doen?" Laat die verwarring maar komen. Wees bewust van het Ware Zelf. Wees bewust van bewustzijn, bewust van bewustzijn. Blijf bij "het" totdat het alleen jouw werkelijkheid wordt.
Het is eigenlijk een heel praktische instructie. Het zou een geweldige herinnering zijn als het op de deur van elk meditatiecentrum, ashram, kerk of tempel zou staan. Wat je hoop ook is, het is gebaseerd op eerdere conditionering. Hoop is een soort weten dat de ego-structuur aanhoudt, zoekt en doet. Wanneer we ons bezig houden met onze sadhana, onze spirituele praktijk die leidt naar Samadhi, moeten we alle hoop, alle projecties naar de toekomst loslaten, en accepteren dat we niet eens weten waar we op hopen. Dit is een nederige ervaring voor het ego.
Wanneer we hoop loslaten, laten we ook angst los. Hoop en angst zijn de projectie van de geest naar de toekomst; de innerlijke bedrading die ons bindt aan identificatie. Hoop is verlangen, angst is afkeer. Als we in het nu blijven, deze moment ervaren zoals het is, waar is dan hoop of angst? Ons spirituele werk is om de knopen te ontgrendelen die ons binden aan identificatie met ons karakter. We gaan voorbij comfort en ongemak, en betreden de wolk van niet-weten. We kunnen dit zowel door formele praktijken als in het dagelijks leven doen.
Mediteren, jezelf kennen, is branden in het nu. Je patronen, je voorkeuren verbranden, en het is niet iets dat gescheiden is van je leven. In staat zijn om je patronen, je reacties en je oordelen los te laten terwijl je midden in ze staat, de strijd loslaten, is de diepste praktijk. Dit is de enige strijd die je wint door op te geven, door je over te geven, door te sterven op het slagveld. Bereidwillig de kruis dragen. Sommige mensen zijn klaar voor de hoogste leringen over meditatie en zelfonderzoek; de simpele en duidelijke waarheid. Ze zullen de dharma horen en meteen begrijpen. Deze mensen zijn als goed gedroogd hout, en ze zijn klaar om zichzelf op te branden. Ze hebben alleen de vonk nodig. Andere mensen lijken meer voorbereiding nodig te hebben. Ze zijn als nat hout en hebben wat tijd nodig om droog te worden voordat ze ontsteken. Ze hebben technieken, praktijken nodig om de banden van de zelf-structuur los te maken om vrij te worden van samskara's. Of ze geloven tenminste dat dit het geval is, en het geloof maakt het zo.
Praktijken en technieken zijn als opstapstenen; zoals het gebruiken van een doorn om een doorn te verwijderen, of een patroon om een patroon te verwijderen. Spirituele praktijken zoals het reciteren van woorden, het oefenen van discipline of iets geleerds, is simpelweg imitatie. Het is iets repetitiefs en geconditioneerds. Omdat alle technieken geconditioneerde patronen zijn binnen de geest, zal de praktijk zelf nooit verder gaan dan de geest, naar Samadhi. Je zult in het patroon blijven in een robotachtige, repetitieve staat. Men moet de techniek losjes vasthouden, zodat de innerlijke energie vrij kan stromen.
Wanneer je opgaat in innerlijke energie, dan valt het geconditioneerde doen weg. Het geconditioneerde doen, de onbewuste programmering, werd gevormd door onvolledige ervaringen. Telkens wanneer we een onvolledige ervaring hebben, creëert dit een indruk in de geest. Het creëert een klein programma in het onbewuste. Deze programmering of conditionering kan voortkomen uit trauma's, of simpelweg ervaringen waar we van zijn weggelopen, omdat ze te pijnlijk waren. Onze zelf-structuur bestaat uit een legioen van kleine programma's die ontstaan omdat er onvolledige ervaringen waren.
Deze geheugenafdrukken worden niet alleen opgeslagen in de hersenen, maar in de energetische systemen van het lichaam; door het zenuwstelsel, het fascia, en vele netwerken van nadis of meridianen. Deze programma's verbruiken energie. Als energie vastzit in het onbewuste, is het alsof je apps op je telefoon openlaat die je batterij leeg trekken. Onze sadhana is als leren om de apps op je telefoon te sluiten. Om vrij te worden, brengen we bewustzijn naar de subtiele sensaties; naar het veld van veranderende fenomenen of energie binnenin ons, zonder te reageren op welke gedachte of gevoel dan ook dat opkomt.
Door de voorkeuren van de ego-structuur los te laten, voorbij comfort en ongemak. Alles in de externe wereld wijst ons in de verkeerde richting. De samenleving zegt ons om onze pijn te verdoven, om comfort te zoeken. De weg naar binnen is de weg naar buiten, de weg naar buiten is de weg naar binnen. We moeten ons tot onze pijn wenden. We worden vrij van samskara's door een volledige ervaring te hebben. Door het te voelen zonder te reageren. Door erin te branden. We hebben een complete ervaring van het gevoel zonder de emotie. Emoties zijn reacties. Het zijn gevoelens die verstrengeld zijn met gedachten.
We laten de denkcomponent los en blijven bij het rauwe gevoel, de rauwe sensatie. Er wordt wel gezegd dat het pad naar bevrijding niet gaat om je beter te voelen, maar om beter te worden in voelen. De ultieme voorbeelden hiervan zijn Jezus aan het kruis of de meditatie van de Boeddha die leidde tot zijn verlichting. Het is het aangaan van de grootste pijn, de grootste angsten, het loslaten van de concepten, het weten en de oordelen van goed of slecht. Waken is slechts de eerste stap in een versneld proces van innerlijke ontwikkeling; van het laten groeien van de innerlijke lotus; van het worden van een levend brug; van het zuiveren van het menselijke vat om de goddelijke bewustzijn te huisvesten. Energie is als de Rosetta-sten voor spirituele praktijken. Als je begrijpt hoe energie werkt, begrijp je het nut van de praktijk.
Elke techniek of praktijk is een onderbreking van het patroon van JIJ. Je gebruikt een geconditioneerd patroon om geconditioneerde patronen te onderbreken. Je moet bereid zijn om de techniek los te laten zodra deze zijn doel heeft gediend, anders creëer je gewoon een identiteit rondom de techniek, en een nieuwe spirituele zelf-structuur. Om de diepere stadia van meditatie te bereiken, moeten we alles loslaten wat we denken te weten over meditatie. De oude termen voor meditatie, "jhana", "dhyana", "zen" of "chan", verwijzen naar een soort innerlijke oplosbaarheid; een meditatieve absorptie; een transformatie of innerlijke zuivering van egoïsche conditionering. De oude betekenis van het woord "jhana" is verwant aan het Pali-woord "jhapeti", wat betekent "opbranden". Het is een opbranden van defilementen, van zonden of samskara's. Het is een opbranden van identificatie met het valse zelf, een opbranden van illusie, een opbranden van alle voorkeuren waaruit de ego-constructie is gemaakt, en een loslaten en naar voren komen van innerlijke energie. Men wordt gelijkmoedig met wat is, overgegeven aan wat is, aandachtig voor wat is.
Waken voor onze ware natuur kan geleidelijk gebeuren door deze stadia van jhana, terwijl de identificatie met verschillende processen van geconditioneerde geest wordt losgelaten. Of waken kan ineens gebeuren. Dit wordt "satori" genoemd in Zen. De puurste leer wordt overgedragen in stilte, maar met de wereld zoals die vandaag is, zal heel weinig het begrijpen of zich aangetrokken voelen tot de bron van die stilte.
Er is een beroemde lering van Gautama Boeddha, de "bloempreek". De preek is de oorsprong van de boeddhistische meditatie. Je zou kunnen zeggen dat het de oorsprong van Zen is. Zen gaat over directe overdracht van de waarheid. In de bloempreek hield de Boeddha gewoon een witte bloem omhoog. Hij was in onbemiddelde aanwezigheid met de bloem, in zijn ware natuur. Dat was de hele lering. In plaats van een lange satsang of lering te geven met woorden, liet hij de studenten de bloem de hele tijd bekijken. Slechts één student ontving de overdracht.
Slechts één student begreep het. Om zo'n subtiele overdracht te ontvangen, is een subtiele geest nodig. De grootste waarheid wordt overgedragen in stilte. Hoe kunnen we deze overdracht van boeddha-geest ontvangen? Hoe kunnen we ontvangen wat we al hebben, wat we al zijn? Primordiaal bewustzijn is overal, wanneer we ogen hebben om het te zien, en nergens in het bijzonder. Bij het ontwaken is de waarheid zo simpel te zien dat je de geest niet nodig hebt. De geest is zoekend en verlangend. Wanneer die beweging opgegeven wordt, wanneer die beweging opgebrand wordt, blijft de waarheid.
Je bent al datgene waar je naar op zoek bent, maar je bent geïdentificeerd met het valse zelf. Merk de bloem op en merk wie of wat de bloem observeert. Wat scheidt de waarnemer van het waargenomen object? Meditatie of jhana is aanwezig zijn hier en nu zonder de bemiddeling van beelden in de geest, ideeën en concepten. Als bewustzijn absoluut aanwezig is zodat er geen weten meer is, zelfs niet in het onbewuste, dan is er geen waarnemer en waargenomen meer. Er is geen relatie meer tussen jou en welk "ding" dan ook.
Er is geen bloem en geen gescheiden waarnemer. Het is alleen de beperkte geest die dingen ziet. De activiteit van de beperkte geest is het creëren van dingen; het creëren van de ervaring van tijd en ruimte; het creëren van dualiteit, van ervaring en ervarener. Het is mogelijk om hier en nu wakker te worden voor een diepere dimensie van stilte, voorbij de geest, niet door de geest weg te duwen, maar het precies te laten zijn zoals het is. Toch niet verstrikt raken in de geest. Probeer deze woorden niet te analyseren. Dit zijn geen concepten. Als aanwezigheid zichzelf heeft gerealiseerd na het horen van deze aanwijzingen, laat de geest dan niet betrokken raken. Zodra je de overdracht hebt ontvangen, zet dit video dan uit en blijf in bewustzijn als bewustzijn. Stilte is de grootste lering, de puurste lering. De op een na beste lering wijst rechtstreeks naar het ondoorgrondelijke. Deze volgende lering heeft door de geschiedenis heen veel namen gehad. Het wijst naar het transcendente zelf of puur bewustzijn. In het boeddhisme wordt het "Prajna Paramita" genoemd, wat de ultieme kennis of perfecte wijsheid betekent, die zich onderscheidt van gewone kennis of geconditioneerde kennis. Het is wat gerealiseerd wordt door de achtste limb van yoga zoals beschreven door Patanjali. In het Shaivisme kan deze ontwaking worden beschreven als eenheid met Ishvara of Shiva, die namen zijn voor absoluut bewustzijn. In westerse mystieke tradities zijn de termen henosis of apofatisme gebruikt om te verwijzen naar de vereniging met de Ene. Plotinus zei dat de Ene alle wezens overstijgt, maar immanent binnen hen is. In het Tibetaans Dzogchen wordt het beschreven als de natuurlijke, primaire staat van zijn. Ze gebruiken het woord Rigpa om te verwijzen naar de grond van het bestaan. In soefisme is het de "geheimen van geheimen" die gerealiseerd wordt door "fana", wat vernietiging is of leren sterven voordat je sterft. In Mahamudra is het de grote zegel, of de grote afdruk, de realisatie van de natuurlijke staat; primordiaal bewustzijn, leegte, absoluut, helder en transparant, zonder wortel.
Luister niet naar deze woorden met de geest, maar herken binnen de diepten van het bewustzijn dat waarnaar ze wijzen. De waarheid van wie of wat je bent, de waarheid die de beperkte geest overstijgt, kan niet worden gezien door de beperkte geest. Het stilstaande punt kan niet worden bereikt door middel van beweging. Als je het stilstaande punt wilt realiseren voorbij het denken, laat dan alle interesse in gedachten en sensaties los, alle voorkeuren, alle verschijnselen die door de geest en de zintuigen worden gegenereerd, en rust in naakte aanwezigheid. Gedachten en sensaties zijn een veld van constant veranderende verschijnselen. Wat niet verandert is het bewustzijn van dat veld van verandering. We zijn meestal zo verstrikt in het veld van verandering, gefixeerd op de objecten ervan, dat we het bewustzijn negeren.
Om Samadhi te realiseren stoppen we met het najagen van iets in het veld van verandering; elke gedachte en we rusten als bewustzijn. Stop met reageren op gedachten en sensaties. Al het lijden komt doordat we onze gedachten geloven. Merk de gewoonte van de geest op om een gedachte of sensatie goed of slecht te beoordelen. Laat elke gedachte en sensatie zijn zoals hij is. We duwen niets weg, en toch raken we niet verstrikt in gedachten, of worden we niet gevangen door hun inhoud. Op deze manier naderen we het absolute door het negatieve pad.
De via negativa. Wat opkomt realiseren we als "niet dit, niet dat, niet dit, niet dat". Door de via negativa realiseer je dat alles wat opkomt niet jij bent. Je realiseert je dat je niets bent; de wijsheid van geen zelf. Door de via positiva realiseer je dat alles wat opkomt JIJ bent. Dit is liefde; een energetische verbinding of versmelting. Beide waarheden bestaan tegelijkertijd. Vorm is precies leegte, leegte is precies vorm. Er is een uitspraak in Zen: aan het begin van het pad zijn bergen bergen en rivieren rivieren.
Na enige realisatie zijn bergen niet langer bergen en rivieren niet langer rivieren, maar wanneer de uiteindelijke waarheid wordt onthuld, zijn bergen en rivieren. Wat is er veranderd op deze reis? De berg en de rivier blijven zoals ze altijd zijn geweest. Wat is weggegaan, is jouw idee van de berg en de rivier. Wat is weggegaan, is de draaikolk van de geest die bemiddelt, die de illusie van afscheiding creëert tussen jou en de wereld. Samadhi realiseren is niet het bereiken van een bijzondere staat.
Het gaat ook niet om in de gewone staat van de geest te blijven. Alleen de beperkte geest of egoïsche geest discrimineert tussen gewoon en buitengewoon. Turiya, de staat zonder staat, soms de vierde staat genoemd, is de non-duale realiteit. Het is transcendent en immanent binnenin. Het is de grond van bestaan, de bron van alle waarheid. Jouw poging om een bepaalde staat te bereiken is een beweging van de geest. De grond van het bestaan realiseren is niet het transcenderen van het fysieke en in het subtiele rijk of het causale rijk verblijven. Alle dimensies van jezelf bestaan tegelijkertijd. Grof, subtiel en causaal bestaan hier en nu. Het is alleen de beperkte geest zelf die de scheiding creëert. Samadhi realiseren is niet proberen iets te bereiken. Het is een opgave van alle interesse in gedachten, terwijl je volledig alert, volledig bewust, volledig wakker blijft, zonder te reageren, zonder te doen; zonder de geest te bewegen, zonder de geest te onderdrukken.
Bewust zijn, volledig attent zijn op wat er gebeurt, zonder de bemiddeling van egoïsche conditionering, zonder concepten, zonder te controleren, manipuleren, of vervorming, zonder het filteren van de beperkte geest, het is aanwezig zijn zonder te kiezen. Aanwezig zonder te kiezen, en daarom zonder een keuze-maker. Je zou dit een spiegelsgeest kunnen noemen; een beginnersgeest zonder geheugen of verleden. Een open of transparante geest. Je maakt elk moment nieuw. Elke keer dat de geest onbewust beweegt, zelfs de kleinste beweging, komt het door de filteren via de conditionering van de beperkte zelfstructuur.
Wanneer de geest onbewust beweegt, komt het door een bepaalde onbevredigdheid, die in de oude tradities dukkha wordt genoemd. Hoe laat ik dukkha los? Hoe laat ik alle onbevredigdheid los? Luister goed. Voor de beperkte geest is er een paradox. De beperkte egoïsche geest hoort de vraag en wil weten hoe het te doen, maar die beperkte geest kan het niet doen. De beperkte geest zal altijd falen in pogingen om Samadhi te realiseren. Het moet falen. De beperkte geest wordt niet wakker. Primaire bewustzijn wordt wakker van zijn identificatie met de beperkte geest. De beperkte geest zal altijd falen in pogingen om stilte te realiseren, omdat de geest beweging is.
De geest zelf IS beweging, en deze beweging creëert de ervaring van tijd en ruimte, creëert afscheiding. Het is een eindeloos proces van doen. Op het Padloze Pad worden we wakker van het identificeren met het karakter dat doet, naar het herkennen van de dimensie van Zijn. In Samadhi valt de scheiding tussen doen en zijn weg. De scheiding is simpelweg een ander geestproces. Wanneer er geen denken is binnen de conditionering van de egoïsche structuur, is er geen probleem. Het "jij" dat je denkt te zijn is een proces; een constante beweging van egoïsche gedachten; een verzameling patronen en voorkeuren. Dat JIJ moet sterven. Het pathologische patroon van JIJ moet eindigen voor Samadhi gerealiseerd kan worden. Laat dat doordringen.
Asatoma Sat Gamaya (Sanskriet) "Leid me van de onwaarheid naar de Waarheid." Tamaso Ma Jyotir Gamaya "Leid me van duisternis naar licht." Wakker worden is het zien van de aard van menselijk lijden, van de menselijke conditie. Het is de herkenning van WIE of WAT lijdt. Er is geen techniek voor het realiseren van primair bewustzijn. Geen proces dat geleerd kan worden. Geen formule die beoefend kan worden.
Wat ik bedoel kan in een ogenblik ontvangen worden, in een flits. Het is precies het loslaten van alle formules, alles weten en alles doen, alle egoïsche agenda's, dat de optimale voorwaarden creëert voor primair bewustzijn om wakker te worden. Als ik je probeer te vertellen hoe je bewust kunt zijn, dan zul je je aandacht richten op mijn woorden of iets doen wat ik je heb verteld, in plaats van bewust te zijn van wat er daadwerkelijk gebeurt in het nu. Je moet zo bewust worden van wat er is, zo intiem met het bestaan, dat er geen voorkeur is, geen zelf of "ik" in zit. Je bewoont of versmelt bewustzijn in wat er gebeurt. Wanneer egoïsche activiteit wordt losgelaten, word je datgene wat opkomt. Eigenlijk is dat niet waar. Meer correct is het dat de illusie van afscheiding wegvalt. De waarheid is dat we nooit echt gescheiden waren.
Spirituele leraren hebben de instructie gegeven om Samadhi te bereiken, "Wees stil en weet." Wees stil en weet het ware Zelf, primair bewustzijn voorbij naam en vorm. Wees stil en weet dat jij God bent, het ware Zelf, Boeddhanatuur. Wat bedoelen ze precies? Wat wordt er stil? Uiteraard kan geen enkel fysiek lichaam absoluut stil worden, bestaand binnen tijd en ruimte, omdat tijdruimte zelf beweging is. Tijdruimte is de geest. Het universum is grote geest of logos. Het eerste hermetische principe is "Het al is geest, het universum is mentaal." Als het universum geest is en geest beweging is, hoe kan ik dan stil zijn en weten? Hoe kun jij stil zijn op een bol die duizend mijl per uur rond zijn as draait, 67.000 mijl per uur rond de zon, 500.000 mijl per uur rond de melkweg, en miljoenen meer door het universum?
Je hart klopt, cellen bewegen zich binnenin, voedsel wordt verteerd, de hersenen produceren hersengolven. Je bloed pompt, energie beweegt. Hoe kunnen we stil zijn? Wanneer de spirituele meesters zeggen "Wees stil en weet" moeten ze iets anders bedoelen, iets buiten tijd en ruimte, iets buiten het fysieke en mentale. Wat wordt bedoeld met stilte is iets waar we geen woord voor hebben in ons moderne taal systeem. De Sanskrittaal, de taal van de yogi's, heeft meer precieze termen die wijzen op het non-duale. De term "shunyata" wordt vaak vertaald als leegte, stilte of leegte. Stilte is misschien het dichtstbijzijnde Engelse woord, maar het is ontoereikend om iets te beschrijven dat niet van deze dualistische wereld is.
Wat werkelijk gerealiseerd wordt, is het primaire bewustzijn dat voorbij stilte en beweging is. Voorbij tijd. Het is eeuwig, de grond van je wezen, de essentiële natuur van de realiteit die niet verandert. Eigenlijk is het voorbij verandering en het onveranderlijke. Wanneer onze ware natuur gerealiseerd wordt, wordt het duidelijk dat stilte en geluid een dualiteit zijn die door de geest wordt gecreëerd. Stilte en beweging zijn een dualiteit die door de geest wordt gecreëerd. Alles is al inherente binnen dat primaire stilte. De beweging van de wereld is identiek aan stilte. Wees stil en weet, wees in beweging en weet. Het is allemaal leegte die danst.
Dit is niet iets filosofisch, maar een geheel andere manier van het omgaan met de wereld. Eigenlijk gaat het over het loslaten van de interface. Het loslaten van het reducerende klepje, de zelfstructuur, en het ervaren van je ware natuur zonder bemiddeling door de beperkte geest. De zogenaamde buitenwereld wordt getranscendeerd door stilte te realiseren, die, wanneer gerealiseerd, datgene omvat wat het transcendeert. Als je denkt dat je Samadhi begrijpt na het kijken naar deze film, dan heb je gemist wat gezegd wordt. Het zou hetzelfde zijn als het menu verwarren met de maaltijd.
De waarheid proeven vereist een ware bereidheid om de patronen van de zelfstructuur die je verwijst naar als jij te zien. Het vereist een diepe opgraving, diepe chirurgie op de geest en het bevrijden van samskara's. Een diepe ontmanteling, een diepe nederigheid van de zelfstructuur. Samadhi realiseren is je overgeven aan het verlangen van de ziel naar vereniging. Je moet het Onevenaarde meer willen realiseren dan wat dan ook in de matrix van de geest, meer dan wat dan ook in de externe wereld. Externe bezigheden zullen hol en betekenisloos lijken. Werkelijke meditatie, werkelijke zelfonderzoek is het komen in het nu waar alles wordt ervaren. Alles wordt onthuld. Alles komt op en gaat voorbij binnen een veld van gelijkmoedigheid en liefde.
Tot het eeuwige wordt gerealiseerd, moet men geduldig en volhardend werken, van harte, met nederigheid die je patronen, voorkeuren en conditionering opbrandt. Je kunt ontwaken niet maken met de geconditioneerde geest. Het gebeurt schijnbaar per ongeluk, maar door aanwezigheid te beoefenen, maken we ons ongeluk vatbaar. De laatste woorden van Socrates voordat hij werd geëxecuteerd, waren een waarschuwing voor de wereld. Hij zei dat we een grote schuld hebben aan Asclepius. Betaal het en vergeet het niet. Asclepius was de god van genezing en je bent misschien bekend met de staf van Asclepius, een staf verstrengeld met een slang. Het vertegenwoordigt genezende energie; innerlijke energie die levend is, vrij van conditionering, vrij om te bewegen met eigen intelligentie, in tegenstelling tot de energie van de dualistische geest. In de vroege eeuwen v.C. werd het symbool van Asclepius op sommige van de eerste munten die in massaproductie werden vervaardigd in het oude Griekenland en Rome gebrandmerkt, en het is veranderd in wat we tegenwoordig de dollarteken noemen. Het is een oud herinnering, verborgen in het zicht. Een herinnering dat een uitwisseling van geld een uitwisseling van energie is.
Christusbewustzijn of boeddha-natuur wordt ondersteund door het vrouwelijke principe, door de Grote Moeder, door de Nagas, de Slangenwijsheid. Deze wijsheid leert ons de innerlijke tempel te zuiveren, onszelf van ego te zuiveren. Het vrouwelijke principe heeft door de geschiedenis heen talloze namen gehad: Gaia, Shakti Sophia, Logos, Mahalakshmi, Parvati, Durga, Isis, Maria, de spiraal van het leven. Deze levende energie van de hogere geest is de aangeboren intelligentie van het universum. Deze natuurwijsheid is systematisch onderdrukt, gedemoniseerd, uitgebuit en gecontroleerd door de laatste millennia. Om energie vrij te maken van de onbewuste definities die we vasthouden, moeten we de knopen losmaken die de identificatie met de ego-structuur creëren. Loslaten van het vasthouden aan comfort, loslaten van weten.
Op dit moment in de geschiedenis, op dit moment in jezelf, wordt de schuld waar Socrates het over had, zowel individueel als collectief, verschuldigd. Er is maar één valuta waarmee je deze schuld kunt betalen. Je moet betalen met jezelf. Wanneer we onze innerlijke energie, onze innerlijke levendigheid bevrijden uit haar gevangenis in pathologische gedachte structuren, wordt ze vrij om ons te verbinden met hogere niveaus van geest. Energie is wat ons allemaal verbindt. Een andere naam voor deze energie is liefde. Alle ware spirituele meesters zeggen dat liefde de ware religie is. Liefde is de religie van de toekomst. Het kan niet worden geïnstitutionaliseerd, gesystematiseerd of geconditioneerd. Liefde is onlosmakelijk verbonden met het realiseren van het ene primaire bewustzijn. Liefde is één ZIJN MET.
De bries bij het ochtendgloren heeft geheimen om je te vertellen.
Ga niet terug naar slaap.
Je moet vragen om wat je echt wilt.
Ga niet terug naar slaap.
Mensen gaan heen en weer over de drempel waar de twee werelden elkaar raken.
De deur is rond en open.